29.10.2023

Mooie momenten

En opeens stond alles weer op z’n kop: ik was aan het werk en werd op de hoogte gebracht dat mijn man mij gebeld had en dat het helemaal niet goed met hem ging. Ik belde hem meteen terug en kreeg hem niet aan de lijn. Dat is, denk ik, het meest akelige dat ik ooit heb meegemaakt.

Ik heb vanaf mijn werk 112 gebeld. De machteloosheid, niet wetende hoe het met hem zou zijn… Ik kon niets doen, alleen wat ik gedaan heb: een ambulance bellen.

Mijn lieve collega’s hebben geregeld dat ik naar huis gebracht zou worden en onderweg had ik contact met mijn lieve buurvrouw die ondertussen bij mijn man was. De ambulance was gearriveerd en ze zouden zo naar het ziekenhuis vertrekken.

Onzekerheid en machteloosheid; dit zijn slopende emoties. Nu, bijna 2 maanden verder, gaat het best heel goed met mijn man. We merken samen dat we nóg meer stil staan bij wat écht belangrijk is: samen zijn, er voor elkaar en de kinderen zijn en genieten van de kleine dingen.
 
Genieten van een mooie wolkenlucht, genieten van de gesprekken met onze twee adolescenten-kindjes die op het ene moment al zo volwassen zijn en op het andere moment nog echt hun ouders nodig hebben.

Genieten van samen wandelen en weer een stukje Pieterpad kunnen bewandelen. Wat is er toch veel onbelangrijk! En wat moet je toch zuinig zijn op de mooie momenten.